มือใหม่หัดสอน

ชีวิตหลังคีย์บอร์ด

ชีวิตที่คันหู ในเว็บบอร์ดต่างๆ ที่เปิดให้แสดงความคิดเห็นบางครั้งความคิดเห็นที่แปลกแยกและแตกต่างบางสิ่งฟังได้ บางสิ่งได้เห็นก็สะเทือนใจ จนกล่าวได้ว่ามันช่างน่ากลัวจริงๆ หลายเดือนมานี้ถ้าท่านสังเกตว่าบทความต่างๆ ที่ผมนำเสนอนั้นรูปภาพที่แตกต่างไปจากแต่ก่อน เพราะผมเปลี่ยนกล้องถ่ายรูปใหม่ ถ้าเล่าถึงความหลังเมื่อยังหัดใช้กล้องฟิล์มถ่ายรูปสมัยก่อนนู้น ก็ถือว่ายากมากต้องหาซื้อหนังสือมาอ่านเพราะไม่มีใครสอน ต้องจำค่ารูรับแสง ความเร็วซัตเตอร์ว่าต้องใช้เท่าไหร่เพราะเสียดายฟิล์มกว่าจะได้รูปออกมาพอดูได้และแล้วก็เลิกไป พอจะซื้อกล้อง Canon EOS 7D พร้อม Canon EF100 Macro F/2.8L IS USM , EF 50F1.8II รวมฟิลเตอร์พร้อมขาตั้งกล้องเกือบแสนและก็คาดว่าน่าทะลุในไม่ช้านี้ ที่ผ่านมาใช้เวลาเกือบทั้งปีศึกษาข้อมูลกว่าจะซื้อรุ่นไหนดีได้เพื่อให้ได้ประโยชน์มากที่สุด สำหรับผมแล้วถ้าอะไรไม่ใช่อุปกรณ์กอล์ฟแล้วผมตัดสินใจยากทุกที เพราะไม่มีความรู้ที่ลึกซึ้ง 

เมื่อได้กล้องมาก็ถ่ายรูปไม้กอล์ฟแล้วไปโพสในเว็ปบอร์ดแห่งหนึ่งเพราะความอยากจะโชว์แต่ก็ได้ความคิดเห็นเด็ดๆ ที่ฟังแล้วเป็นหมูสะดุ้งไม่หาย

"ถ่ายได้แค่นี้เองเหรอ"

"เลนส์เทพ เสียดาย"

"ผมใช้กล้องคอมแพ็คยังถ่ายได้ดีกว่านี้อีก"

“อ่านความคิดเห็นด้านบน ถ้าเป็นผมคงได้ปากล้องทิ้งแน่ๆ เลยครับ”

ความเห็นต่างๆ เหล่านี้ถ้าเก็บมาใส่ใจมากคงไม่ต้องเป็นทำอะไร ผมเองได้แต่หัวเราะ นั่นก็เป็นเพราะเพิ่งจะจับกล้องได้ไม่นาน ความคุ้นเคย การฝึกฝนเป็นสิ่งจำเป็นเพราะคิดอยู่เสมอว่าตีกอล์ฟยากกว่าเยอะ กว่าจะมีจินตนาการและทำได้ย่อมขึ้นอยู่กับเวลาและความทุ่มเทในการฝึก ได้แค่นี้ก็ดีแล้วสำหรับพวกบ้าอุปกรณ์อย่างผม เพราะสิ่งที่ผมคิดไว้นั้นคือ iStock Photo เผื่อขายรูปกินได้สักวัน.....

โครงการสานฝัน มือใหม่หัดสอน

การที่จะเขียนขึ้นมาสักบทความหนึ่งถ้าไม่ได้อ่านหนังสือดีๆ ผมก็คงจะถ่ายทอดออกมาไม่ได้ มีคำกล่าวที่ว่า “มืออาชีพจะทำงานเสร็จทั้งที่ไม่มีอารมณ์ ซึ่งต่างจากมือสมัครเล่นที่มีอารมณ์แต่ทำไม่เคยเสร็จสักที” ความคิดที่ว่าหลังจากเป็นโปรแต่ยังไม่สมบูรณ์แบบเพราะยังไม่ได้บัตร ความคิดริเริ่มอยากจะทำสังคมกอล์ฟให้มันสนุกและมีเพื่อนซ้อมด้วยกัน การซ้อมคนเดียวนั้นมันเหงาเพราะผมก็เคยผ่านความรู้สึกนี้มานานเหมือนกันตอนเริ่มหัดใหม่ๆ เพราะไม่รู้จักใคร ฝีมือมีการพัฒนาช้าถึงแม้ว่าจะซ้อมอยู่บ่อยๆ เพราะนั่นเป็นเพราะรีบซ้อมและรีบกลับ ขาดอารมณ์อันสุนทรีย์ไป 


ในชีวิตของเราคนรอบตัวมีความสำคัญมาก สิ่งที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้นั่นก็เพราะได้แนวความคิดของเพื่อนๆ บางทีมีปัญหาแก้ไม่ตก หรือต้องการคำปรึกษาเพื่อนมักให้คำตอบที่ดี การที่เราจะคบเพื่อนสักคนขอให้ยอมเสียเปรียบเข้าไว้ ไม่ใช่เพราะเราโง่หรอก แต่เป็นการดูพฤติกรรมของคน ถ้ายังเอาเปรียบเราอยู่เสมอก็ป่วยการที่จะรู้จักเพราะไม่ได้ทำให้ชีวิตเราดีขึ้น การทำอะไรเพื่อคนรอบข้าง เมื่อเขามีความสุข เราก็สุขด้วย 


การเป็นโปรโดยสมบูรณ์แบบนั้นหลังจากผ่านการสอบภาคสนามและอบรมทฤษฎี ได้ใบประกาศณียบัตรและต้องส่งรายงานการฝึกสอน 144 ชั่วโมง หลังจากคิดว่าเมื่อไหร่จะเริ่มเสียที ก็มาเริ่มกันเลยสำหรับโครงการสานฝันให้เป็นจริง เปิดรับฝึกสอน 16 ท่านๆ ละ 9 ชั่วโมง รับเฉพาะมือใหม่ถึงมือปานกลาง ทุกวันอาทิตย์ ที่สนามไดร์ฟบางพลี พาร์ 3 ถนนบางนา-ตราด กม.10  ฝั่งขาเข้ากรุงเทพฯ  เวลา 16.00-20.00 น. จนกว่าจะถูกไล่ที่ กรุณาลงชื่อและนามสกุล ชื่อเล่นพร้อมเบอร์โทร 

เหตุผลที่เลือกสถานที่นี้เพราะมีสนามซ้อมชิพพัตต์ที่ใหญ่ ลูก 3 ถาดละ 120 บาท และที่สำคัญคือผมว่างวันนี้วันเดียว

ส่วนท่านที่พลาดการลงชื่อ 16 ท่านแรก จะมาซ้อมด้วยกันก็ได้หรือนักกอล์ฟมือดีท่านอื่นอยากจะทดลองอุปกรณ์กอล์ฟใหม่ๆ ก็เชิญได้ครับ

ค่าใช้จ่ายในการเรียน ถ้าท่านเห็นว่าผมสอนดีและท่านนำไปใช้ได้ก็ขอให้ท่านบริจาคกับองค์กรการกุศลต่างๆ ตามที่ท่านเห็นสมควรหรือว่าสอนภาษาอะไรฟังไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องบริจาคก็ได้ครับ

ส่วนเรื่องซื้อขายอุปกรณ์กอล์ฟก็ของดในช่วงเวลาเพราะจะรบกวนเวลาท่านอื่นและกันคำครหาไปด้วย เริ่มเรียนทุกวันอาทิตย์เดือนธันวาคม อาจมีบางอาทิตย์ที่ผมจะของดเพื่อไปออกรอบก็จะแจ้งให้ทราบ ณ บทความนี้ติดตามได้ตลอด 


ขำขำมีนายตำรวจให้เบอร์โทรกับเพื่อนผมที่เพิ่งจะรู้จักกันครั้งแรกเผื่อมีปัญหาอะไรก็บอกกล่าวกันได้

นายตำรวจ "เรื่องเล็กๆ ไม่ต้องโทรมานะ" 

เพื่อนผม "ได้ครับ งั้นไว้มีเรื่องใหญ่แล้วค่อยรบกวนท่านก็แล้วกันครับ"

ก่อนจากกัน

นายตำรวจ "เออเกือบลืม แล้วเรื่องใหญ่ๆ ก็ไม่ต้องโทร เพราะผมก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน"

เพื่อนผม " ??? "

อาจารย์วรากรณ์  สามโกเศศ คือนักเขียนที่ผมชื่นชอบเป็นพิเศษ เพราะว่าอาจารย์นำเสนอแปลกและแตกต่าง บทความเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมประทับใจและเตือนสติได้เป็นอย่างดีเมื่อตัวเราอายุมากขึ้นคงไม่มีใครกล้าจะมาสอนเราได้นอกจากการอ่าน

สิ่งที่เป็นด้านลบเบื้องต้นเกี่ยวกับการมีเงิน นอกจาก “ความงก” มากขึ้น  หรือภาระการรับผิดชอบในการรักษาเงินทองที่มีอยู่และทำให้เงินงอกเงยขึ้นแล้ว อีกประการหนึ่งคือ  ความหยาบคาย หยิ่งผยองไม่สนใจใคร เมื่อมีเงินทองมากขึ้น นิสัยด้านลบเช่นนี้จะเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ดังนั้นจึงต้องระวังตนเองเป็นพิเศษ

ศาสตราจารย์ทางจิตวิทยา ชื่อ แดชเชอร์ เคลท์เนอร์ (Dacher Keltner) จากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์ทำการทดลองโดยบันทึกภาพวิดีโอของศึกษามหาวิทยาลัย กว่า 100 คนที่ไม่รู้จักกันแต่มาอยู่รวมกันในห้องหนึ่ง โดยไม่ให้พวกเขารู้ตัว เขาแบ่งนักศึกษาเหล่านี้ออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งมาจากครอบครัวที่มีฐานะทางสังคมและเศรษฐกิจดี ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งมีฐานะทั้งสองด้านที่ไม่ดี ผลการทดลองยืนยันความเชื่อของเขาที่ว่า “คนยิ่งรวยยิ่งหยาบคาย”

ศาสตราจารย์ท่านนี้พบว่า ในกลุ่มที่ครอบครัวร่ำรวยมีแนวโน้มที่จะ “หยาบคาย” กล่าวคือ ในความเงียบ ต่างคนจะนั่งทำอะไรของตนเอง เช่น หวีผม ทาแป้ง ทาลิปสติก โดยไม่มองทักทายหรือแสดงท่าทางว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วยซึ่งพฤติกรรมทั้งหมดนี้คือสัญญาณของ “ความหยาบคาย”

สำหรับกลุ่มที่ไม่ร่ำรวย นักศึกษาจะมีทีท่าสนใจซึ่งกันและกันมากกว่า มีการหัวเราะหรือยักคิ้ว แสดงท่าทียอมรับว่ามีคนอื่นอยู่ในห้อง โดยสรุปคือ มีลักษณะของ” ความสุภาพ” มากกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ศาสตราจารย์เคลท์เนอร์สรุปว่า ผลจากการทดลองยืนยันพฤติกรรมพื้นฐานของสัตว์โดยทั่วไป กล่าวคือ สัตว์ที่ยิ่งอยู่ในห่วงโซ่อาหารด้านบน คือมีความแข็งแรงกว่าและต่อสู้กับโลกได้ดีกว่า จะมีท่าทีไม่สนใจสัตว์ที่อยู่ในห่วงโซ่อาหารด้านล่างสัตว์ใหญ่ที่กินสัตว์เล็กกว่าเป็นอาหารจะไม่ง้อหรือไม่สนใจสัตว์ที่เล็กกว่าแต่สัตว์ที่อยู่ในห่วงโซ่อาหารด้านล่างจะสนใจสัตว์ใหญ่เพราะการอยู่รอดของตนขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของสัตว์ที่ใหญ่กว่าสำหรับมนุษย์นั้น

ศาสตราจารย์เคลท์เนอร์เชื่อว่าประสบการณ์จากการมีเงินทำให้มนุษย์ลดความใส่ใจคนที่จนกว่า เนื่องจากไม่ต้องพึ่งพา ไม่ต้องคิดถึงหัวอก เพราะมีความเป็นไปได้น้อยที่จะต้องขอความช่วยเหลือในภายหน้า ในขณะที่สถานการณ์ตรงกันข้ามเกิดขึ้นกับคนที่จนกว่า ความไม่แน่นอนที่อาจต้องพึ่งพิงคนรวยกว่าในอนาคต ทำให้ต้องใส่ใจคนอื่นๆ ซึ่งกระบวนนี้ทำให้คนกลุ่มนี้เป็นคนสุภาพโดยไม่ตั้งใจความจริงข้อนี้เป็นสิ่งพึงสำเหนียกสำหรับคนมีเงินหรือคนพอมีเงิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เพิ่งเปลี่ยนสถานะขึ้นมาใหม่ถึงแม้จะไม่ตั้งใจ “หยาบคาย” แต่ก็อาจกระทำสิ่ง “หยาบคาย”ไปโดยไม่รู้ตัวเพราะเป็นธรรมชาติดังที่กล่าวมาแล้วยิ่งรวยขึ้นเท่าใดก็ยิ่งต้องระวังตัวมากขึ้นเพียงนั้น ตราบที่ยังต้องการเป็นคนที่รักของเพื่อน ญาติพี่น้อง และลูกน้องอยู่อย่าลืมว่า เมื่อรวยขึ้นจะยิ่งถูกจับตามองจากคนรอบตัวมากเป็นพิเศษ หากไม่พยายามฝืนนิสัยด้านลบอันเกิดจากความรวยที่เกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติแล้วและเผลอปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติท่านอาจถูกเกลียดชังโดยไม่เข้าใจก็เป็นได้คงจะไม่มีอะไรน่าเศร้าไปกว่าเมื่อมีเงินแล้วกลับถูกเกลียดชังมากขึ้นและขาดเพื่อนที่จริงใจ เพราะจะมีก็แต่ความสุขกายที่เงินทองหาซื้อได้ แต่ไม่มีความสุขใจเลย การร่ำรวยขึ้นไม่จำเป็นว่าจะมีความสุขกายสุขใจมากขึ้นเสมอไปเพราะความสุขกายนั้นเป็นองค์ประกอบของความสุขที่เล็กกว่าความสุขใจ


ต้องการสนับสนุนบทความคลิ๊กตรงนี้ครับ